(Dis)Organizing CHAT
How do I summarize a great 4-day conference in a single blog? Ach wacht, het mag nu natuurlijk weer gewoon in het Nederlands. Vorig jaar deze tijd zat ik met exact hetzelfde dilemma: ik kom terug en wil iets schrijven over het Contemporary and Historical Archaeology in Theory Conference (CHAT), om vervolgens met een gevoel van totale overload naar het lege scherm te blijven staren. Het is gewoon te v e e l !
Dit was mijn derde CHAT, een wetenschappelijk congres over contemporaine archeologie met in het hart een meestal sterk vertegenwoordigde Britse kerngroep, maar bezoekers en sprekers uit heel Europa, de V.S., Latijns Amerika en Australië. In mijn eigen presentatie ‘Think big, and think pig?‘ – over de anti-immigratie protesten van afgelopen winter – vond ik het aardig de omvang van Nederlandse bijdrage aan deze gemeenschap uit te lichten door te stellen dat met Marjolijn Kok en mijzelf alle contemporain archeologen van Nederland in de zaal aanwezig waren. Een goed narratief hoort ietsje aan te dikken, maar toch ook niet ver bezijden de waarheid te zijn, zei Frijhoff geloof ik¹…en alles hangt natuurlijk af van je definitie.
Wie wil weten wat er op CHAT 2016 aan bod kwam heeft pech, want ik ga hier maar één ding uitlichten.
(Dis)Organisation Workshop
(Dis)organization
Hoe gaat het vaak op een wetenschappelijk congres? Na de laatste presentatie bedankt de organisatie nog snel alle sprekers terwijl het publiek zijn pennen alweer terug in de etuitjes rammelt, om daarna zo snel mogelijk nog wat kennelijk essentiële visitekaartjes te verdelen en zich uit de voeten te maken. Bij CHAT koos men voor wat anders. Na de laatste sessie verlieten de mensen verspreid de conference venue van Orkney Theatre om later één voor één weer binnen te druppelen in een kleine pub aan Shore Street, Kirkwall met uitzicht op de haven. Toen, na wat rustig gekeuvel en een pint Scapa Special maande dr. Alex Hale tot stilte en begon: “Welcome to the (dis)organisation workshop.” Wat volgde laat zich voor mij niet goed in taal vangen. Het begon met een verhaal van Hale en een bespreking van een creatieve opdracht, die iedereen voorafgaand aan de conferentie per mail had ontvangen, om aan een willekeurige vreemde de vraag te stellen wat voor hem of haar het belangrijkste erfgoed was. Maar de sessie ontwikkelde zich al snel tot een rondetafel waarin iedereen vrij was om op een zelf gekozen moment, disorganized, een toevoeging te doen. Doordrongen van het komende afscheid na zo’n 96 uur zeer intensief met elkaar te hebben opgetrokken, werden de verhalen al snel persoonlijker, de stiltes dikker. De sessie transformeerde het congres-protocol tot een communiteit die ik in wetenschappelijke kringen nog niet eerder heb gezien, maar waarvan ik me direct realiseerde dat we dit echt veel te weinig doen.
Stel, mijn PhD gaat er ooit nog eens van komen, word ik dan die wetenschapper die de wereld afreist met een USB stick om steeds weer die presentatie te geven die hij al 100 keer exact zo gegeven heeft op exact dezelfde manier om daarna alweer in het vliegtuig te zitten voor het publiek met zijn ogen kan knipperen? Is dat hoe de humanities, de sociale- of geesteswetenschappen en/of de archeologie het meest bijdragen aan de wereld? De vraag stellen is haar beantwoorden. Kennis over het verleden is belangrijk en is wat wij als wetenschappers doen. We hebben daar op CHAT niet voor niks twee en een halve dag voor uitgetrokken. Maar als deze kennis niet in relatie staat tot verbinding tussen mensen, in practice en tot agency, is ze volkomen nutteloos. Dat is voor mij de les van de CHAT 2016 Disorganisation workshop.
Foto’s van Brodgar Ring, Orkney.
Noten:
¹ Willem Frijhoff, 2007. Dynamisch Erfgoed. Sun Uitgeverij
4 Responses to (Dis)Organizing CHAT