Grootste Merovingische goudschat van Europa niet gevonden op Ameland

Een paar jaar geleden vonden er in ongeveer dezelfde maand drie totaal contrasterende gebeurtenissen plaats.

Op de Nationale Archeologiedagen in het RMO stond ik bij een standje over de archeologie van treklipjes. Op een tafel naast tempel van Taffeh lagen wat voorbeelden uit de collectie van 100 typologisch verschillende treklipjes die met een wereldwijd archeologisch citizen science project uit (nu) 41 landen verzameld waren. In een grote bak daarnaast waren een stel kinderen enthousiast aan het grasduinen, toen een bekend archeoloog uit de regio op me af stapte en me toebeet dat “deze onzin de serieuze archeologie schade zou toebrengen”. Het contrast kon niet groter toen ik dezelfde maand een vlammende e-mail ontving van een in woede ontstoken archeoloog uit Australië. Hij verweet me in klare taal illegal international heritage trafficking te stimuleren door mijn vraag aan gewone mensen om erfgoed (lees: zwerfafval!) per post naar Europa te sturen. Toen ik (ten derde) navraag deed bij een Australische Associate professor of ik inderdaad binnenkort een telefoontje van Interpol kon verwachten, stuurde hij me als antwoord direct een paar treklipjes van een universitair opgravingsproject vlakbij Sydney toe, waarvan hij het belangrijk vond dat die vondsten juist werden gedateerd.

Sindsdien vraag ik me af hoe het zou uitpakken als deze drie mensen met hun haast symbiotisch contrasterende reacties op mijn project samen een kopje koffie zouden drinken. Één ding deelden ze alle drie: grote passie voor iets dat minstens één van de andere twee maar met moeite zou begrijpen. En toch waren het allemaal archeologen.

Sinds 2018 verspreid Pull Tab Archaeology de boodschap dat archeologie niet van archeologen is en dat het zelf doen, het zelf fysiek relatie aangaan met het materiaal, en via het materiaal met andere mensen en met je leefomgeving het belangrijkste is wat de archeologie te bieden heeft. Misschien dus belangrijker zelfs dan die academische kennis, die uiteraard een groot goed dient – waaronder een groot ideaal – maar zich al 100 jaar maar met moeite weet te vertalen naar sociaal kapitaal voor iedereen…..En een ideaal is van waaruit wij archeologen het zelf opbouwen van dat sociaal kapitaal zo grondig bij wet hebben verboden dat we nu miljoenen aan Faro subsidies nodig hebben de deur weer een beetje open te wrikken naar de burger. Of nog lastiger, naar de Nieuwe-Nederlander-burger die zich net zo goed wil verbinden, maar zeer terecht niks heeft opheeft met dat stramme erfgoeddenken van de Oude-Witte-Nederlander, die eigenlijk helemaal niet zou oud is, en eigenlijk ook van oudsher helemaal niet zo wit…maar dat terzijde.

Deze en andere gedachten heb ik nu gevangen in een artikel.

Of hier voor de link bij Equinox als u een toegang tot academische bibliotheken (maardatheeftbijnaniemanddushoeiswetenschapdanvooriedereen): https://journal.equinoxpub.com/JCA/article/view/25283

Of u na deze rant dat artikel nog gaat lezen is de vraag, maar het is wel peer reviewed, dus er is meer dan een mening van Facebook nodig om het te weerleggen. 😉
Het journal staat zeer open voor brieven van lezers en ik zou me vereerd voelen met inhoudelijke reacties