Vriendschap in een kistje
‘Quality street’ blik met de 3 brieven.
Meestal als ik met de detector ga zoeken vind ik ‘objecten’. Materie van vroeger, zonder context, waar ik soms alleen met veel fantasie een verhaal aan kan hangen. Niet in 2008! Toen vond ik in de bossen op Vlieland iets van een totaal andere orde: Een vriendschap.
Drie zomers eerder, in 2005, gingen drie jonge vrouwen op vakantie op het Waddeneiland Vlieland. Het was een bijzondere vakantie, want dit was misschien wel de laatste keer dat ze samen zouden zijn. De meiden, allemaal rond de 18, stonden op het punt om uit te vliegen, de wijde wereld in en wie weet wat het leven hen zou brengen.Om hun vriendschap te bevestigen begroeven ze daarom op de laatste dag een blik, met daarin van elk een brief gericht aan de anderen. Brieven over liefde, hun onzekerheden, hun vriendschap en de spannende toekomst die voor hen lag. De bedoeling was dit in 2006 weer op te graven en dan aan elkaar voor te lezen: een afspraak, een ritueel, om de vriendschap te bevestigen. Om wat voor reden dan ook kwam dit er niet van en bleef het kistje liggen in het bos.
“Mam, pap dit gaan jullie niet geloven! Ons kistje is gevonden door een archeoloog!”
Als de meiden het kistje uiteindelijk voor zich hebben, durven ze het bijna niet open te maken.
Twee jaar later, in 2008 liep ik om een (familieuitje te ontvluchten) met mijn metaaldetector door de bossen bij de Vlielandse schaatsbaan. Nooit vond ik zo weinig, want de bossen van Vlieland zijn opmerkelijk schoon. Maar toen klonk een hard signaal door de koptelefoon: ik vond het kistje met daarin de drie brieven, toen al in zeer slechte staat. Hoe bijzonder ik het op dat moment ook vond, niet goed wetend wat te doen lag de vondst lag drie jaar op een plank, maar in 2010 lukte het me om via google-gokwerk een van de dames te traceren en haar te vertellen dat ik hun brieven had gevonden. Nadat Jolanda mjn email had gelezen, viel ze naar eigen zeggen bijna van haar stoel en is meteen naar haar ouders gerend: “Mam, pap dit gaan jullie niet geloven! Ons kistje is gevonden door een archeoloog!”
Eind 2010 kwamen Jolanda, Rosa en Hobina speciaal naar Wageningen om de brieven op te halen en het ritueel af te maken waar ik nu op een onverwachte manier onderdeel van was geworden. Voor mij bijzondere ervaring, die me erg raakte…want hoe vaak vind je nou een vriendschap?
Pagina van de brief van Roos.
Ik was zelfs misschien wel iets meer dan alleen geraakt, zo’n vondst wil je eigenlijk niet meer kwijt. Maar ja zo werkt het natuurlijk niet. De brieven gingen mee met de meiden en ik bleef achter met het lege blik. Intenties om contact te houden werden uitgesproken, maar verwaterenden natuurlijk snel…en zo moet het ook zijn. De vinder is alleen de intermediair van het verhaal, nooit de eigenaar, hoe lastig dat voor vinders soms ook is.
Maar het blikje heb ik echter nog steeds en het heeft zijn eigen plekje in mijn vitrinekast.
Media
In 2012 maakte het VPRO een bewerking van dit verhaal voor het radioprogramma ‘Plots!’
